Wielkimi krokami zbliża się DYKTANDO 2018.

Zapraszamy wszystkich tych, którzy chcieliby się zmierzyć z naszym ojczystym językiem.  

W tegorocznej edycji przewidzieliśmy 3 kategorie:

I. Dzieci do lat 13,

II. Młodzież w wieku od 13 do 18 lat

III. Dorośli (w tym młodzież licealna)

Wydarzenie odbędzie się 15 kwietnia o godzinie 15.00 w Szkole Podstawowej w Machcinie.

A na zachętę tekst z roku 2017 dla kategorii Gimnazjum :)

"  Wiosenny spacer, czyli o zwycięstwie ducha nad materią

    Zimowe znużenie chyba już każdemu daje się we znaki, a marzenia o wojażach do ciepłych krajów to, niestety, mrzonka. Chociaż chyba niejednemu z nas chodzi po głowie leciutki szmer ciemnoturkusowych fal i superrozkoszne nicnierobienie . Póki co trzeba jakoś przezwyciężyć własne zniechęcenie. Przecież lada moment, niemalże w okamgnieniu, przyjdzie wiosna! Z pewnością owa rychła perspektywa to niemałe pokrzepienie dla niejednego z nas,  ogarniętego pozimową chandrą. A tymczasem dni są coraz dłuższe, słońce coraz wyżej na widnokręgu, świeże powietrze niczym musujący napój uderza do głów…

    Któregoś z takich nader przyjemnych wieczorów zdecydowałem się wybrać na przedwczesny spacer. Postanowiłem chyba pójść w kierunku urokliwej dróżki prowadzącej na szczyt niewysokiego wzgórza tuż-tuż za miastem. Wędrując wąską ścieżką oblaną światłem księżyca , wszystkimi zmysłami chłonąłem urzekający pejzaż. Cieszyłem się widokiem pojawiających się tu i ówdzie jasnozielonych krzewów i pierwszych pąków kwiatów kwitnących wzdłuż dróżki. Wkrótce, z niebłahym trudem, dotarłem do celu mej wędrówki.  Ze szczytu wzgórza podziwiałem lasy rozjarzone na horyzoncie księżycowym blaskiem. Obserwowałem gdzieniegdzie malutkie figurki ludzi podążających w różnych kierunkach. Z prawej strony dostrzegłem strzelistą wieżę wiejskiego kościółka wyłaniającego się zza okazałych modrzewi. Znienacka, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ogarnął mnie niesłychany spokój i błogie poczucie wewnętrznej harmonii. Czas jakiś napawałem się czarownym widokiem niczym Faust, marząc: „Chwilo trwaj, jakże jesteś piękna! ‘’. Niestety , zmierzch zapadł już na dobre, a choć moje oczarowanie urodą krajobrazu nie mijało, musiałem wracać. Towarzyszył mi superspokój , niemalże błogostan, czułem się jak nowo narodzony. Ponadpółtoragodzinny  spacer okazał się nieziemskim wytchnieniem dla ciała i ducha, a czar , o dziwo, nie prysł ni stąd, ni zowąd zaraz po przekroczeniu progu mieszkania. Teraz mam już niechybną pewność - wiosna tuż-tuż…"

Powodzenia